کتاب «اندر حماقت حکمت: ۹۶ تعبیر تازه از سخنان و نقل‌قول‌های آشنا» نوشته جولیان بگینی ( -۱۹۶۸)، نویسنده انگلیسی کتاب‌های فلسفی، است.
این کتاب به موشکافی ضرب‌المثل‌ها و ریشه‌یابی کلیشه‌های زبانی می‌پردازد.
ضرب‌المثل‌ها به‌عنوان یکی از اجزا مهم در هر زبان شناخته‌شده‌اند که کم‌کم در طول زمان تبدیل به باورهای قومی و فرهنگی می‌شوند.
نویسنده این کتاب با بررسی خواستگاه این ضرب‌المثل‌ها و کارکردهای آن، باورهای ما را به چالش می‌کشد تا درباره سخنان و عبارات مشهوری که به‌طور روزمره استفاده می‌‌کنیم، تفکر کنیم. این مجموعه سرگرم‌کننده پر است از ضرب‌المثل‌ها و چکیده مختصر و مهیجی از هرکدام، که در حین خوانش تلنگری به طرز تفکر ما در مورد آن‌ها می‌زند.
در بخشی از کتاب «اندر حماقت حکمت» می‌خوانیم:
«فقط احمق‌ها حرف اول گوینده را حرف آخر او را به‌حساب می‌آورند. گفتن این‌که زیبایی در چشم بیننده است غالباً مانند مروارید دانایی به همه بحث و جدال‌ها پایان می‌دهد، و ما را مجبور می‌کند بپذیریم که سلایق با هم فرق می‌کنند و تنها چیزی که می‌توان گفت هم همین است. اما گرچه ممکن است با پذیرفتن این امر که قضاوت و نقد هنر درونی و ذهنی است در را به روی زمینه‌های علمی و بیرونی نقد ببندیم، اما در دیگری گشوده می‌شود که به همان اندازه پربار خواهد بود.
زیبایی انسان را در نظر بگیرید. امکانش هست که به چشم بیننده ربط داشته باشد، اما باور بفرمایید که چشم‌های همه ما تا حدود زیادی هم‌عقیده‌اند. اگر قرار بود از صد نفر بخواهم عکس ده نفر را به ترتیب زیبایی بچینند، شرط می‌بندم حدس درستی درباره زیباترین عکس خواهند داشت. به‌علاوه، ما قادریم ویژگی‌های عینی را به‌دقت تشخیص دهیم، به این معنا که آدمی مانند جورج کلونی همواره از فردی مثل من جذاب‌تر به نظر خواهد رسید. از آن گذشته، حداقل بخشی از عقاید ذهنی ما نسبت به زیبایی، زاییده حقایق عینی طبیعت بشر، جامعه، دنیا و شکل واقعی اجسام است. پس به‌نوعی می‌توان گفت زیبایی به همان اندازه که در چشم دل بیننده جا دارد، در جهان عینی هم وجود دارد».