شاعران، دانش بدیعی خود را در قالب قصیده و با آفرینش توشیحات، دوایر و صنایع بدیعی عروضی نموده‌اند. در یک قصیده طولانی پس از دو یا چند بیت، کلماتی از درون ابیات سروده شده استخراج می‌گردد که در وزن و قافیه و صنایع بدیعی و بیان متفاوت از هم هستند. گاهی ابیات مستخرج تا نیمی از ابیات اصلی قصیده می‌رسد تا جایی که به تناسب قدرت، خلاقیت و هنر آفرینی، مجموعه صناعات ادبی و اوزان و دوایر عروضی در آنها آشکار می‌شود. شاعران، بعضا مبدع صنایع و بحور جدیدند.
تکلف شاعر در ساختن چنین ابیاتی آنان را از مفاهیم بلند شاعرانه دور می‌دارد. و به همین جهت اغلب قصاید مصنوع و بدیعی بیشتر ارزش هنری و بدیعی دارند تا معنایی و محتوایی.