تصور جنگ جهانی هم ترسناک است و هم باهیبت. همۀ قدرت‌های بزرگ جهانی در نبردهای بزرگی که به نام جنگ جهانی اول (۱۹۱۴-۱۹۱۸) و جنگ جهانی دوم (۱۹۳۹-۱۹۴۵) شناخته می‌شوند شرکت کردند؛ بسیاری از ملت‌ها از خرابی‌های گسترده رنج بردند، و ده‌ها میلیون تن در این رویدادها جان باختند. از مشخصات این جنگ‌ها به‌کارگیری سلاح‌های جدید بود که قادر به تخریب و کشتار گسترده بودند و در عین حال تأثیر کارساز و مطلق داشتند. در نظر بسیاری، چنین مشخصه‌هایی آن‌ها را از همۀ جنگ‌هایی که پیش از قرن بیستم روی داده، جدا می‌کند.
با این حال، این جنگ‌های مدرن از جهتی نخستین جنگ‌های جهانی نبودند که تمدن را به لرزه درآوردند. این اشاره مربوط می‌شود به جنگ‌های پونیک که در قرون دوم و سوم پیش از میلاد بین روم و کارتاژ درگرفت، یعنی بین دو قدرت نظامی بزرگ آن دوره. در این درگیری بین روم و کارتاژ پیشرفته‌ترین سلاح‌های آن زمان به کار گرفته شد، از جمله سلاحی جدید، بسیار کارآمد و «سرّی». این درگیری‌ها بسیار طولانی و به نسبت دوران خود بسیار عظیم بود. بر اساس نوشته‌های پولوبیوس، تاریخ‌نگار رومی ـ یونانی قرن دوم پیش از میلاد، نخستین جنگ پونیک «بدون اندک توقفی مدت بیست و چهار سال به طول انجامید و طولانی‌ترین… و بزرگ‌ترین جنگی به شمار می‌آید که از آن آگاهیم». در واقع، تلفات رومی‌ها در دریا فقط در این جنگ بزرگ‌ترین تلفات دریایی یک ملت در طول تاریخ بوده است ــ در حقیقت، این تلفات به‌مراتب بسیار بیشتر از مجموع تلفات دریایی کشورهای درگیر در جنگ جهانی دوم بوده است.