پل شریدر از چهره‌های اصلی سینمای دهه ۱۹۷۰ آمریکاست. در مقام منتقد فیلم یکی از مهم‌ترین کتاب‌های نظری سینمای این دهه را نوشته است: سبک استعلایی در سینما؛ در مقام فیلمنامه‌نویس، مهم‌ترین و دوران‌سازترین فیلم این دهه را نوشته است: راننده تاکسی و در عین حال با کارگردان‌های مهم این دهه مثل اسپیلبرگ، دی‌پالما و پولاک همکاری داشته است؛ در مقام کارگردان هم با فیلم پرولتری شکست خورده کارگران صنعتی کارش را در این دهه شروع کرد تا با چشیدن طعم شکست، به جهان مورد علاقه برسونی ـ الهیاتی‌اش در ژیگولوی آمریکایی برسد.
ماهیت تفصیلی و تحلیلی کتاب، به گونه‌ای است که مترجم را از نوشتن مقدمه‌ای مفصل در باره وجوه مختلف و متعدد کار شریدر معاف می‌کند. کتاب هم پس‌زمینه تربیتی و دینی شریدر را وامی‌کاود، هم درس‌هایی است در باب فیلمنامه‌نویسی از زبان یکی از خلاق‌ترین فیلمنامه‌نویسان همه دوران‌ها، هم تحلیلی است هوشمندانه از نسل فیلمسازان دهه ۱۹۷۰، و هم نشان می‌دهد که کارگردانی با دغدغه‌ها و تربیت دینی چگونه مضامین الهیاتی را در فیلم‌هایش بسط می‌دهد. این جنبه آخر دست‌کم می‌تواند ماهیت پدیده‌ای به نام سینمای دینی و البته خلف آن سینمای معناگر را در ایران مسئله‌زا کند. بخش پایانی کتاب گزیده‌ای است از نقدها و نوشته‌های شریدر در دوره نقدنویسی، که برخیشان هم‌اینک از نوشته‌های کلاسیک نقد فیلم محسوب می‌شوند.