مدرسه جای خسته‌کننده‌ای است که بزرگ‌ترها درست کرده‌اند تا مجبور نباشند پول مهدکودک بدهند. وقتی بزرگ بشوم و پدر بشوم، اصلاً بچه‌هام را مجبور نمی‌کنم بروند مدرسه. آن‌ها، می‌توانند صبح تا شب، فوتبال و کامپیوتر بازی کنند و پای تلویزیون بنشینند. آن‌وقت خوشحال می‌شوند و فکر می‌کنند من بهترین بابای دنیا هستم.
ولی فعلاً می‌خواستم معلم جدیدم، خانم بریج، از همان روز اول بداند که من درباره‌ی مدرسه چه احساسی دارم.
خانم بریج گفت: «می‌دانی چیه، اِی.‌جِی؟ من هم از مدرسه بدم می‌آید.»
ــ شما هم؟
همه‌ خیره به خانم بریج نگاه کردیم. من همیشه فکر می‌کردم معلم‌ها مدرسه را دوست دارند. اگر مدرسه را دوست ندارند، پس چرا معلم شده‌اند؟ حالا که بزرگ شده‌اند چرا باز هم می‌خواهند بروند مدرسه؟ من می‌دانم وقتی بزرگ بشوم، از چند کیلومتری هیچ مدرسه‌ای رد نمی‌شوم.
خانم بریج گفت: «معلومه که از مدرسه بدم می‌آید. اگر مجبور نبودم بیایم این‌جا و درس بدهم، می‌نشستم روی مبل و پایم را می‌انداختم روی پایم و تلویزیون تماشا می‌کردم و بُن‌بُن می‌خوردم.»