این رمان‌واره در حقیقت نوشتاری خاطره‌ مانند است که «هاروکی موراکامی» از زندگی خود ارائه می‌دهد.
نویسنده‌ای که روزی هشت کیلومتر می‌دود و حتی در مسابقات دوی ماراتن هم شرکت می‌کند و معتقد است میان دویدن و نویسندگی شباهت‌هایی هست.
استقامت و تداوم راز نهفته در هر دو است. استعداد هم مهم است، اما مهم‌تر پشتكار و تمرین است و تلاش برای یافتن چشمه خلاقیت و توانایی و عاملی که به اکثر دوندگان انگیزه می‌دهد، هدف شخصی است.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
«خوشحالم که طی این‌همه سال، تحت هر شرایطی، از دویدن دست برنداشته‌ام. دلیل خوشحالی‌ام آن است که رمان‌هایم را دوست دارم. حالا هم سخت مشتاقم که ببینم رمان بعدی چه از کار درخواهد آمد. من نویسنده‌ای هستم با محدودیت‌های خاص خود ــ آدمی ناکامل با یک زندگی ناکامل و محدود ـ و اگر هنوز هم چنین حسی به کار خود دارم پس باید گفت که راه درست را انتخاب کرده‌ام.
شاید اغراق باشد که آن را معجزه بخوانم ولی در واقع همان حس را دارم. اگر دویدن‌های روزانه در راه برآوردن خواسته‌ام به من یاری رسانده، پس باید بسیار سپاسگزار آن باشم».