روزی توی کلاس، دوباره احساس کردم که نمی‌توانم سر جام بند شوم. خانم بریج داشت درباره‌ی آب و هوا حرف می‌زد و عکس‌های آتش‌فشان و گِردباد نشان‌ می‌داد. خیلی باحال بود، ولی من دلم خواست چند دقیقه خستگی در کنم. پس دستم را بالا بردم و از خانم بریج پرسیدم که می‌شود به دست‌شویی بروم. او گفت که می‌شود.
توی دست‌شویی پسرها، کس دیگری نبود. من آن‌جا هیچ کاری نداشتم. توی دست‌شویی، غیر از توالت رفتن کار دیگری نداریم، که من هم توالت نداشتم. یک دقیقه توی آیینه نگاه کردم و برای خودم شکلک درآوردم. دست‌هایم را شستم. نشانه‌گیری کردم و دستمال کاغذی را توی سطل زباله انداختم. بعد پیش خودم گفتم که دیگر بهتر است به کلاس برگردم.
قبل از رفتن، فکر کردم باید سیفون را بکشم تا این‌طور به‌نظر برسد که من واقعاً به توالت رفته‌ام. پس، سیفون را کشیدم. می‌دانید که وقتی سیفون را می‌کشید، آب مثل یک گرداب کوچک توی کاسه‌ی توالت می‌چرخد و می‌چرخد و بعد از توی سوراخ پایین می‌رود. خب، این آب اصلاً نچرخید. حتی توی سوراخ هم نرفت. فقط همین‌طور بالا آمد.
بالاتر آمد.
باز هم بالاتر.
آب تا لبه‌ی کاسه‌ی توالت رسید. کم‌کم ترس برم داشت.