بدنۀ اصلی این کتاب متن پیاده‌شدۀ مناظره‌ای عمومی با حضور ریچارد رورتی(۱) و پاسکال آنژل(۲) در نوامبر سال ۲۰۰۲ م. در دانشگاه سوربن است. در آنجا، ریچارد رورتی، فیلسوف نئوپراگماتیست آمریکایی، و پاسکال آنژل، فیلسوف تحلیلی فرانسوی، دیدگاه‌های متفاوت و گاه متعارض خود را در باب صدق و اهمیت آن در حوزه‌های مختلف فرهنگ، از فلسفه و زبان گرفته تا سیاست، به بحث گذاشته‌اند. اولین موضوعی که توجه خواننده را جلب می‌کند گرایش‌های فکری متفاوت این دو فیلسوف است. یکی نئوپراگماتیست و منتقد جدی فلسفۀ تحلیلی است، و دیگری در کشوری که بسیار تحت تأثیر سنت قاره‌ای است، شورمندانه کمر به معرفی و حمایت از فلسفۀ تحلیلی بسته است. اما آنچه ماجرا را از این هم جذاب‌تر می‌کند مسیری است که این دو فیلسوف برای رسیدن به یکدیگر در این نشست طی کرده‌اند. همین مسیر فکریِ شگفت است که آنها را به معجونی از دو سنت عمدۀ فلسفی، یعنی تحلیلی و قاره‌ای، تبدیل کرده و در نتیجه لایه‌های متعددی برای گفت‌وگوی موجز و انتقادی‌شان در این کتاب به وجود آورده است.