سخن، موجب شکستن سکوت می‌شود. در همه زبان‌های دنیا، این تصویر وجود دارد. امّا همزمان، موجب ظاهر گردیدن آن می‌شود. برای مثال، تا همین حالا نیز وجود داشت، امّا خب… تازه همین حالا، از میان رفت!
و این وضعیت را تنها بدین شکل می‌توان توصیف کرد.
و لذا لازم است که آدمی به این اندیشه بیفتد که انواع و اشکالِ گوناگونی از سکوت وجود دارد. برای نمونه، شهروندانِ یک شهر، همواره در سکوت می‌دانند که میدان شهر با آن مجسمه زیبایش در کدام قسمت از شهر واقع شده است. سپس نوبت ما عاشقان جنگل فرا می‌رسد که خواهی نخواهی، گم می‌شویم و دیگر نمی‌دانیم از کدام مسیر پیش برویم، و همزمان نیاز داریم بدانیم که آن میدان شهر، با آن مجسمه زیبا در کجا واقع شده است تا بتوانیم هر چه سریع‌تر به امنیت مهمانسرایمان بازگردیم.
و لذا سکوت ما نیز از آنِ نادانان و جاهلان است: زیرا نه می‌دانیم آن مجسمه در کجا واقع است، و نه می‌دانیم چگونه خود را به آن مجسمه و آن میدان برسانیم.