نمایش‌نامه‌ی «در خانه‌ام ایستاده بودم و منتظر بودم باران بیاید» درباره‌ی نوجوانی است که در سنین پایین به دلیل سخت‌گیری‌های بیش‌ازحد پدر از خانه فرار می‌کند. در این مدت مادر و خواهران در انتظار وی به سر می‌برند، اما هیچ نامه یا حتی کارت‌پستالی از او دریافت نمی‌کنند. اکنون پس از سال‌ها او به خانه برگشته و آمده تا آوارگی‌هایش را به پایان برد.
در پشت جلد این کتاب می‌خوانیم:
«دختر ارشد
باز دیرتر
ـ در سنی که دارم ـ
سال‌های سال دیرتر،
اگر قرار باشد شهوت مرا دوباره در برگیرد
اگر میل به عشق٬ میل به عاشق و معشوق بودن از من عبور کند، میل این‌که کسی بیاید، سرانجام و مرا ببرد
ـ شایسته‌ی آن خواهم بود، نه، چنین فکر نمی‌کنی؟
-من این را مانند چنان دردی تصور خواهم کرد، چنان فاجعه‌ی بی‌رحمانه‌ای، چنان مصیبتی
و پیش از هر چیز، پیش از هر چیز، ریشخندی چنان شرور، یک شوخی زندگی، نه؟
که من خواهم گریخت، که می‌جویم، امیدوارم، نیروی گریختن را، کشیدن فریادی خشمناک و گریختن،
که از او دور خواهم شد، که آنی را که می‌آید خواهم راند، آنی که خواهد گفت مرا دوست دارد و می‌خواهد من نیز او را دوست داشته باشم و چنین جنایت بزرگی را مرتکب می‌شود که این‌همه دیر آمده.»