اگر فرزند ابوطالب (ع)، علی (ع) اسوۀ عدالت مظلوم، و نوه‌اش حسین (ع)، بیرق عدالت به خون غلتیده است، خود او بی‌شک، سنگ صبور عدالت مهجور تاریخ پر فرزا و نشیب بشری است؛ چه، سرآغاز حکایت مظلومیت جانگذاری که در واقع، با تضییع حق علی ممتجلی گردید و در قربانگاه حسین به اوج خود رسید، یقینا حنیف انکار ناپذیر ابوطالب و به تبع از آن، اعتقاد وی به قطعی بودن بعثت آخرین پیامبر موعود و افزون بر آن، عزم راسخش در حمایت از او در برابر نیرنگ‌بازان یهود و سردمداران دنیاطلب قریش است.