سرگذشت نمایش‌نامه‌ی «جاویدان» گویای توانمندی و قلمِ شیوای نویسنده است: این اثر تا مدت‌ها در کشوی میز نویسنده باقی می‌ماند، چراکه دانشکده‌ی ادبیات علی‌رغم اقرار به تأثیرگذار بودن آن، از پذیرفتنش سر باز می‌زند و اجازه‌ی نشر آن را صادر نمی‌کند. اما داستان بدین جا ختم نمی‌شود. فیلم‌ساز برجسته میخائیل کالاتوزوف بر پایه‌ی درام «جاویدان» فیلم موفقی به نام «درناها پرواز می‌کنند» را به اکران می‌رساند. این فیلم شهرت جهانی یافته و در جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم کن برنده‌ی جایزه‌ی بهترین فیلم سال می‌شود. بعدها نمایش‌نامه‌ی جاویدان زیبنده‌ی پرده‌های تئاتر هم شده و تئاتر «ساورمِنیک = معاصر» با بر روی پرده رفتن «جاویدان» کار خود را آغاز کرده و پا به عرصه‌ی هنر می‌گذارد.
به نقل از منتقدین ادبی تمامی نمایش‌نامه‌های رُزوف تصایری هستند از واقعیت‌های عصر نویسنده. شخصیت‌هایش زنده‌اند و با زبان روزمره سخن می‌گویند. نویسنده همواره به مسائل اخلاقی توجه ویژه داشته و ماجراهایش در محیط خانوادگی روی می‌دهد. ویکتور رُزوف در سایه‌ی خاطرات و مقالات و آثارش به‌عنوان چهره‌ای منزه و انسانی روشنفکر با ایده‌های ناب و اصیل به جهانیان معرفی شده است. او در پایان زندگی‌نامه‌ی خود می‌نویسد: «من انسان خوشبختی هستم».
از ویکتور رُزوف ۲۶ نمایش‌نامه و ۱۴ فیلم‌نامه به‌جای مانده است. او مفتخر به دریافت چندین جایزه‌ی ادبی و هنری نیز گشته که از میان آن‌ها می‌توان به جایزه‌ی دولتی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی (۱۹۶۷) و جایزه‌ی رئیس‌جمهور روسیه‌ی فدراتیو (۲۰۰۱) اشاره کرد.