بعدازظهرها در خانۀ فرانتس‌این‌ها هیچ‌کس نیست جز یوزف. یوزف دلش می‌خواهد که کُل خانه فقط و فقط در اختیار خودش باشد.
می‌گوید: «برای درس خواندن به آرامش احتیاج دارم.» اما راستش را بخواهید می‌خواهد با خیال راحت سی‌دی‌هایش را گوش بدهد و فیلم‌های ویدئویی تماشا کند و ساعت‌ها با دوستانش تلفنی حرف بزند. و اصلاً دوست ندارد که برادر کوچکش از این موضوع بویی ببرد.
اما فرانتس خانۀ گابی‌این‌ها هم که باشد از کارهای برادرش باخبر می‌شود. چون دیوار بین آپارتمان‌هایشان خیلی نازک است و تقریباً هر صدایی که فکرش را بکنی از آن رد می‌شود.
فرانتس را بکُشی هم حاضر نمی‌شود برادرش را لو بدهد. عصرها که یوزف الکی می‌نالد که ای وای مُردم از خستگی، و ای وای تمام بعدازظهر داشتم خرخوانی می‌کردم، فرانتس ساکت می‌ماند و هیچ چیزی بر ضد برادرش نمی‌گوید. اما همیشه از خودش می‌پرسد: یوزف چه‌جوری از پس این کارها بر می‌آید؟ بدون این‌که صورتش سرخ شود و به تته‌پته بیفتد خیلی راحت دروغ می‌گوید. این‌جور وقت‌ها قیافه‌اش عین نی‌نی کوچولوها پاک و بی‌گناه به نظر می‌رسد! اصلاً به نظر فرانتس همه چیز یوزف معرکه است. او از ته دل آرزو دارد که مثل برادرش قدبلند، پُرزور، پردل‌وجرئت و پُررو باشد. از همۀ این‌ها مهم‌تر دلش می‌خواهد که یک روزی مثل یوزف فوتبالیستی سوپر محشر از آب در بیاید.