از طبع و ذوق آتش چنین بیرون آمده است:

دی رفت و بهاران شد تا باد چنین بادا
گل باز به بستان شد تا باد چنین بادا

بلبل که بسی خاموش بی‌دولت گل می‌زیست
دستان و غزل‌خوان شد تا باد چنین بادا

آن باده جان‌پرور بی‌جام و قدح یکسر
در کاسه رندان شد تا باد چنین بادا

این عقل صلاح‌اندیش از کفر به دین آمد
ابلیس مسلمان شد تا باد چنین بادا

یاری که شکست آخر پیمان وفاداری
با ما سر پیمان شد تا باد چنین بادا

این جوهر ظلمانی زآن نفخه رحمانی
شاهنشه و سلطان شد تا باد چنین بادا

در کعبه دل «آتش» تا عشق صلایی زد
بتخانه جانان شد تا باد چنین بادا