ماری بود هفت رنگ و قشنگ. بالای کوهی لانه داشت. خانه داشت. مار روزها از لانه‌اش بیرون می‌رفت. این طرف و آن طرف می‌چرخید، شکاری‌گیر می‌آورد و می‌خورد. بعد گشتی می‌زد. خسته که می‌شد، بر می‌گشت لانه‌اش. گرد می‌شد. سرش را می‌گذاشت روی دمش. چشم‌هایش را می‌بست و می‌خوابید.
یک روز که هوا گرم بود و خورشید پرزور می‌تابید، مار هوس کرد کنار لانه‌اش زیر آفتاب دراز بکشد و کیف کند. با این فکر سرش را آرام از لانه‌اش بیرون آورد و دور و برش را نگاه کرد. کسی را ندید.
کنار لانه‌اش چنبره زد. گرد شد. گلوله شد. دمش را متکا کرد، گذاشت زیر سرش. چشم‌هایش را بست. خوابید.
داشت ذره ذره کیف می‌کرد که یک هو صدایی آمد.