پریکلس از یک سو فردی مدافع فرهنگ و مشوق هنرمندان بود و ساختمان‌های عمومی باشکوه برپا می‌کرد، و از سوی دیگر، توسعه‌طلبی دوآتشه بود که مایل بود قدرت آتن را به هزینه همسایگانش و با استفاده از همه ابزارهای ضروری همچون ارعاب، ارتشا و نیروی نظامی آشکار گسترش دهد. برخی پژوهشگران هم سوق دادن آتن به سوی عظمت را به او نسبت می‌دهند، و هم طی یکی از بازی‌های روزگار، وقوع جنگ پلوپونزی را که آتن و دیگر نقاط یونان را به نابودی کشاند.
بنابراین، عصر پریکلس دوره‌ای از عظمت فرهنگی و همین‌طور عصری پیچیده و آشوبزده بود: عصری که بهترین و بدترین خصیصه‌های تمدن برجسته یونان باستان بر آن حاکم بود و ویژگی‌هایش را رقم می‌زد. در نور خیره‌کننده بررسی‌های امروزین تاریخ، برای یافتن حقیقت و انصاف باید بدترین‌ها را در کنار بهترین‌ها دید.