ومبرلی همیشه نگران است. نگرانی‌هایش پایانی ندارند. نگران است نکند آبمیوه‌اش را بریزد، نکند توی حمام آب برود و کوچک شود، نکند توی شوفاژشان مار باشد و… هر قدر مامان و بابایش به او می‌گویند که نگران نباشد، فایده‌ای ندارد.
حالا نگرانی تازه‌ای به نگرانی‌های قبلی‌اش اضافه شده: کودکستان. نگران است که نکند بچه‌ها به اسم او بخندند، نکند معلم بداخلاق باشد، نکند…
اما اولین روز کودکستان آن‌طور که ومبرلی تصور می‌کرده، نیست.