یکی بود، یکی نبود. پیرزنی بود که از دارِ دنیا فقط یک پسر داشت. اسم این پسر “حسنی” بود. پیرزن پسرش را خیلی دوست داشت، اما افسوس که حسنی تنبل و بی‌عار بود، پرخور و بیکار بود!
حسنی آن‌قدر خورده بود و خوابیده بود که مثل یک غول شده بود. به‌خاطر همین هم «پهلوان‌پنبه» صدایش می‌کردند. پهلوان‌پنبه صبح تا شب می‌خورد و می‌خوابید. دست به سیاه و سفید هم نمی‌زد. پیرزن هرچه نصیحتش می‌کرد، فایده نداشت که نداشت. بالاخره پیرزن از تنبلی و پرخوری حسنی، جانش به لب آمد.
یک روز که حسنی از خانه بیرون رفت، پیرزن در را بست و دیگر به خانه راهش نداد. حسنی گریه و زاری و التماس کرد، ولی پیرزن در را باز نکرد که نکرد…