یک‌جهان‌دلتنگی‌زلزله‌وار‌آمد،‌باز
بغض‌آوار‌شد،‌ای‌ضامن‌آهو‌مددی!‌‌

آن‌درختی‌که‌به‌خون‌دل‌خود‌دادم‌آب
ناگهان‌دار‌شد،‌ای ضامن‌آهو‌مددی!‌

خنده‌ها‌سنگ‌شد‌و‌خنجرها‌گل‌کردند
یار‌نایار‌شد، ای ضامن‌آهو‌مددی!‌

آهوان‌ـ‌یارانم‌ـ‌قصه‌چه‌شد،‌‌مسخ‌شدند‌؟
گرگ‌بسیار‌شد، ای ضامن‌آهو‌مددی!‌

نشناسند‌مرا‌آینه‌ها‌رو‌در‌رو
فصل‌انکار‌شد،‌ای‌ضامن‌آهو‌مددی!‌‌

درد‌را‌از‌این‌سو‌خواندم‌و‌از‌آن‌سو‌…‌باز
درد‌تکرار‌شد،‌
ای ضامن آهو مددی!».