«طبیعت سرچشمه‌ی احساسات ،شور و شعف و رایحه فضا و زمان است.»
رابطه‌ی انسان و طبیعت ،همواره در درازنای زمان،دستخوش دگرگونی بوده است و بدیهی است که دگرگون شدن این رابطه،بیش از هر چیز ، ریشه در تغییر جهان‌بینی افراد و در نتیجه جامعه دارد.
انسان‌های اولیه که شناختی از ماهیت ذاتی طبیعت نداشتند ،رابطه‌ای گاه اسرارآمیز با طبیعت برقرار کردند و در این رابطه‌ی راز گونه ،نگاه آنان به پدیده‌های طبیعی آمیخته با ترس ،خرافه گرایی و ابهام ویژه‌ای بود که هنوز ردّ پای این نگاه را در اقوام بدوی و رشد نیافته می‌بینیم.