خون‌آشامهای آشنا، حتی همین حالا که داریم با هم صحبت می‌کنیم، آهسته و بی‌سر و صدا در تعقیب شما هستند. آنها همه‌جا هستند؛ در خیابانهای روشن از نور خورشید، در زیر نور چراغهای مهتابی دفتر کارتان و حتی در روشنایی گرم خانه‌تان. خون‌آشامهای آشنا آن بیرون هستند و ظاهرشان با آدمهای معمولی تفاوتی ندارد. اما همین که نیازهای درونی‌شان سربرآورد، آنها را تبدیل به درندگانی وحشی می‌کند.
این خون‌آشامهای آشنا خون شما را نمی‌مکند، بلکه انرژی عاطفی شما را می‌خشکانند.
آیا آنها را می‌شناسید؟ آیا قدرت اهریمنی آنها را در زندگی‌تان تجربه کرده‌اید؟
آیا تا به حال به آدمهایی برخورد کرده‌اید که در نگاه اول عالی و بی‌نقص به نظر رسیده‌اند، ولی بعدا معلوم شده آشغالی تمام عیار بوده‌اند؟ آیا تا به حال چشمهایتان با تلألؤهای درخشان آدمهایی کور شده است که مانند تابلوی نئون ارزان‌قیمتی روشن و خاموش می‌شده‌اند؟ آیا قول و قرارهایی را در نجواهای شبانه شنیده‌اید که هنوز سپیده سر نزده فراموش شده‌اند؟
آیا تا به حال وجودتان خشک شده است؟