دنیای غرب فارغ از نگاه سیاسی به آن و فارغ از تفاوت در چگونگی و چیستی ارزش‌های فرهنگی‌اش با ما، در طراحی ساختارها و سازوکارهای هنری می‌تواند الگوی مناسبی باشد برای برنامه‌ریزان، به‌ویژه در برپایی و شیوه‌ی اجرایی رویدادهای هنری در داخل کشور. و بهره بردن از دانش کشورهایی که در برگزاری محدود اما تأثیرگذار رویدادها و جشنواره‌های فرهنگی، هنری تجارب خوبی دارند. مثل مراسم اسکار یا گلدن‌گلوب در حوزه‌ی سینما در کشور آمریکا، یا فرانسه که مهد فیلم است و چند جشنواره‌ی معتبر را در طول سال برگزار می‌کند. جشنواره‌ی فیلم کن، جشنواره‌ی وسول، جشنواره‌ی آوینیون و جشنواره‌ی فیلم‌های کوتاه کلرمون. ایتالیا نیز به‌عنوان کشوری صاحب سبک در عرصه‌ی سینما، جشنواره‌های رم، ونیز و چند جشنواره‌ی انگشت‌شمار دیگر را در طول سال برگزار می‌کند. هم‌چنین می‌توان از جشنواره‌های معتبر دیگری در جهان نام برد: روتردام هلند، جشنواره‌ی فیلم برلین، لوکارنو سوئیس، مونترال کانادا، سن سباستین اسپانیا، فیلم توکیو، جشنواره‌ی فیلم لندن و… در بررسی دقیق می‌توان پی برد که همه‌ی این جشنواره‌ها از اهمیت و تأثیرگذاری خاص داخلی و بین‌المللی برخوردارند. حالا ببینیم در سرزمین پرگهر چه خبر است!