احتمالاً خیلی از خوانندگان بسیار فرهیخته هستند که برای سرنوشت اسکارلت اوهارا اشکی نریخته‌اند، اما از تقدیر آنا کارنینا کمابیش سخت ناراحت شده‌اند. به‌علاوه من روشنفکران سطح‌بالایی را دیده‌ام که بی‌هیچ پرده‌پوشی، در پایان نمایش سیرانو دو برژراک ادمون روستان گریه می‌کنند – امری که نباید موجب تعجب کسی شود، چون وقتی هدفِ راهبردِ نمایشی به‌ گریه‌ انداختن مخاطبان است، آن‌ها را صرف‌نظر از سطح فرهنگی‌شان به گریه می‌اندازد: این مسئله‌ای زیباشناختی نیست: آثار هنری بزرگ ممکن است واکنش عاطفی برنیانگیزند، در حالی‌که فیلم‌های بد و رمان‌های بازاری موفق به این کار شوند. و یادمان باشد که مادام بوواری، شخصیتی که بسیاری از خوانندگان برایش گریسته‌اند، عادت داشت هنگام خواندن داستان‌های عاشقانه گریه کند.