“سینما” دالی است که همه زندگی ما را پرکرده است ولی هنوز نمی‌دانیم به کدام مدلول اشاره می‌کند، پاسخی به این پرسش هنوز وجود ندارد، می‌توان این دال را از معناهای زیادی پر کرد ولی با همه گره خوردگی عاطفی، انسان معاصر آنچنان از این صنعت – هنر پرنشده است که توان فلسفیدن در مورد آن را داشته باشد، حتی نگاه معرفت شناسی، معرفت شناسی اجتماعی به فرایند فیلم ساختن و دیدن در مرحله جنینی خود است، اگر به قول لوکاچ در یونان باستان، هنر حماسی پاسخ‌ها را می‌دانست بدون آنکه به پرسش‌ها راه کشیده باشد. ما نیز درمورد سینما جواب را می‌دانیم بدون آنکه راه به پرسشی کشیده باشیم.
انسان روزگار ما بسیار در حضور سینما زندگی می‌کند، بدون آنکه به طرح پرسش‌هایی بیاندیشد که می‌تواند این ابزار خلاق را معضل دار کند. معضلی که با گره گشایی از خود گره‌های ناگشوده مانده بسیاری را باز خواهد کرد، باید یافتن این پرسش‌ها را جدی گرفت، از پاسخ‌ها به پرسش‌ها راه کشید، ما می‌دانیم سینما روزگاری زندگی را روایت می‌کرد، در بازی سیال ذهن و یا واقع گرایانه، اما در این زمان سینما بجای انسان می‌اندیشید، ساخت وجودی آدمی را به پرسش می‌کشد، آنرا مورد مداقه قرار می‌دهد، جهان مجازی که زندگی را تسخیر می‌کند پیشاپیش حضورش را سینما بشارت داد، آیا بشارت بود و یا کابوس، حتی ما به مرزهای پرسش هم نرسیدیم، امروز برای درک امکانات انسان، باید سینما را بشناسیم، آنهم در کلیت‌اش و نه در فردیت‌اش، در انضمامیتی که با کل زندگی دارد.