دلا تا کی‌همی جویی منی را/ چه داری دوست، هرزه، دشمنی را؟!
چرا جویی وفا از بیوفایی/ چه کوبی بیهُده سرد آهنی را؟!
ایا سوسن بناگوشی که داری/ به رشک خویشتن هر سوسنی را،
یکی زین برزنِ ناراه برشو/ که بر آتش نشانی برزنی را
دلِ من ارزنی، عشقِ تو کوهی/ چه سایی زیرِ کوهی ارزنی را؟!
بیا، اینک نگه کن رودکی را/ اگر بی جان روان خواهی تنی را
* * *
به حق نالم ز هجرِ دوست زارا/ سحرگاهان چو بر گلبن هزارا
قضا گر دادِ من نستاند از تو/ ز سوزِ دل بسوزانم قضا را
چو عارض برفروزی می‌بسوزد/ چو من پروانه بر گِردت هزارا
نگنجم در لَحَد گر زانکه لختی/ نشینی بر مزارم سوکوارا
جهان این است و، چونین بود تا بود/ و هم چونین بُوَد اینند بارا
به یک گردش به شاهنشاهی آرد/ دهد دیهیم و تاج و گوشوارا
توشان زیرزمین فرسوده کردی/ زمین داده مر ایشان را زَغارا
از آن جان‌توز لختی خونِ رز ده/ سپرده زیر پای اندر سِپارا