تفاوتی که میان فیلم‌های مارتین اسکورسیزی وجود دارد، در این است که با فیلم «آلیس…» او مانند یک استاد مسلم، وسایل و ابزار کارش را هدایت و رهبری می‌کند؛ سپس با «خیابانهای…» مستقیما با تماشاچی خود وارد ارتباط می‌شود و این کار را از آغاز تا پایان انجام می‌دهد. این نادرترین هدیه خدادادی‌ای است که یک سینماگر می‌تواند از آن بهره‌مند باشد!
اکثر کارگردانها، هر چند حالتی زرنگ و زیرک و مجرب و کاردان و مخترع و شجاع و جسور داشته باشند، از این نعمت الهی برخوردار نیستند و هرگز هم از آن بهره‌مند نخواهند شد! حال آن که مارتی، آن را از همان آغاز کار، در تسلط خود داشته است…