خورشیدِ در حال طلوع از میان پردۀ ضخیم مه شروع به تابیدن کرده بود. مرد میانسال لاغراندامی با ردای سرخ‌رنگ از میان مه بیرون آمد. با احتیاط از برجی که با شاخه‌های تنومند درخت ساخته شده بود بالا رفت. او گایوس ژولیوس سزار [یولیوس قیصر] فرمانده سپاه روم در گُل بود. گُل نامی بود که رومی‌ها به فرانسه، بلژیک، هلند و بخشی از آلمان امروزی داده بودند.
سزار در این صبح سرنوشت‌سازِ اکتبر ۵۲ قبل از میلاد آماده می‌شد با سپاه بزرگ گُل بجنگد. در خلال شش سال گذشته او و افرادش گُل را فتح کرده بودند. اما چندی پیش قبیلۀ آرورنی، یکی از قبایل گالیایی، شوریده بود. رهبرشان ورسَنژتوریکس بود، فرمانده نظامی بی‌رحم، جسور و کاردانی که جنگجویانش صدها رومی را کشته بودند. سزار ماه‌ها او را در کوه و دشت تعقیب کرد. آن‌گاه که ورسَنژتوریکس و سربازانش دژ آلسیا را در شمال مرکزی گل به اشغال خود درآوردند، سزار تصمیم گرفت به آلسیا حمله کند.