بامداد روبه‌روی ما پشت میز نشسته، سرش پایین افتاده، چیز می‌نویسد. لباس خاکستری رنگی پوشیده است. یک دم از نوشتن می‌ماند، پکی به سیگارش می‌زند و فکر می‌کند؛ سپس بلند می‌شود و به کمک چوب زیربغل می‌رود گرام را روشن می‌کند. موزیک ملایمی پخش می‌شود… در این وقت انگشتی به در می‌خورد و مریم از سمت چپ وارد می‌شود. لباس خاکستری پوشیده، جوان و ظریف و شاداب است و یک گلدان چینی در دست دارد.

مریم: بامی جان، سلام.
بامداد: سلام.
مریم: گلای قشنگیه، نه؟
بامداد: (با نگاهی به گل.) کی اومدی؟