این نامه‌ای است از ابوجعفر، عبداللّه بن محمد بن علی، ولی امر مسلمانان، برای یزید بن هبیره و آنانی که همراه وی هستند، از جمله مردم شام، عراق، مدینه و واسط. من شما را در پناه خود گرفتم و در این کار خدا را به شهادت می‌گیرم. اوست که اسرار بندگان را می‌داند و اندیشه‌های آنان را باور دارد، او هر آنچه بندگان پنهان می‌کنند و در قلب خود خطور می‌دهند همه را می‌داند. همه کارها به سوی خداست، این امان‌نامه درست است و در آن هیچ گونه دروغ و حیله‌ای وجود ندارد، هیچ باطلی در آن راه ندارد. این امان‌نامه را به یزید بن عمر بن هبیره داده‌ام و وی می‌بایست به دیگران بدهد و همه آنان از این امان‌نامه برخوردار می‌گردند. من کسانی را که نامشان در این نامه آمده است در پناه خدا و رسول خدا (ص) قرار می‌دهم و در این راه همه پیامبران و صالحان را گواه می‌گیرم. این امان‌نامه هم بر من حاکم است و هم بر تو و آنانی که همراه تو هستند. تو هیچ گونه جرمی مرتکب نشده‌ای و یاران تو نیز مرتکب نشده‌اند. چنان که در این امان‌نامه متذکر شده‌ام، هیچ گونه فریب و حیله‌ای در آن نیست، تو هرجا که می‌خواهی می‌توانی بروی و هیچ کس حق تعرض به تو و همراهانت را ندارد. اگر من در مورد تو حیله کرده باشم گویی یکی از حرام‌های محمد (ص) را حلال کرده‌ام و یا این‌که یکی از حلال‌های او را حرام کرده‌ام.
ابوجعفر بر آن بود تا به امان‌نامه‌ای که برای ابن هبیره و یاران وی فرستاده است، پای‌بند باشد.