تئاتری که پیش‌تر‌ها به وجود آمد و بابی جونز به آن اعتقاد داشت، تئاتری بود که چشم‌انداز و نمای روشنی داشت و حس خوش‌آیند بودن خود را از دست نداده بود. تئاتر حاکی از وسعت زندگی است، نه تکرار! درواقع یک نوع اوج و عروج است و تکرار نمونه‌های گذشته نیست.
تقریباً بابی در هر کلمه‌ای که بیان می‌کند و یا در هر آ‌ن‌چه که به رشته‌ی تحریر درمی‌آورد، تصویری از آ‌ن‌چه تئاتر می‌تواند باشد و اکنون نیست، ارائه می‌دهد.
او از بهترین‌ها در زمینه‌ی تجسم صحنه بود.
اقدامات، نبوغ و استعداد وی کم‌تر کسی را شگفت‌زده نکرده است. او مدافع بی‌چون و چرای زیبایی و از همه مهم‌تر خالق یکه‌تازِ این عرصه بود.
«هنرمند بایستی جزئیات ـ یعنی همان چیزهای طبیعی و معمول ـ را حذف کند و تنها به ما روح و جان‌مایه را پیشکش کند.»
این چیزی است که بابی در این کتاب یعنی «تجسم دراماتیک در طراحی صحنه» بیان می‌کند و بر وعظ‌های خود ممارست می‌ورزد.
روح، شکوه و جلال همراه با شور و هیجان، همان حالت دست‌نیافتنی و مفهوم عظمت رؤیاهای مألوف وی بودند که او آن‌ها را به واقعیت مبدل ساخت.
تئاتر همواره برای او «فرصتی استثنایی و بی‌بدیل» قلمداد می‌شد.
به همین علّت بود که او از تئاتر، زمانی که دیالوگ‌ها دیکته می‌شدند و یا زمانی که چشم‌ها لبریز از خستگی به این‌طرف و آن‌طرف خیره می‌شدند، متنفر بود، زیرا که این دیکته شدن، یکنواختی را به دنبال داشت.