آقای معیری آدم محترم و البته پیری بود. به‌‌شدت پیر! از آن دسته آدم‌‌هایی که انگار زندگی مدت‌‌هاست با آن‌‌ها رودربایستی دارد و ایضاً انگار هیچ‌‌کس، حتا ملک‌‌الموت، هم رویش نمی‌‌شود به آن‌‌ها بگوید موعد زندگی کردن شما تمام شده، لطفاً تشریف ببرید آن دنیا!
آقای معیری در طول زندگی به دو چیز علاقه داشت؛ یکی پیاده‌‌روی و دیگری دکتر مصدق. بزرگ‌‌ترین سؤالش هم حتا بیش و پیش از بودن یا نبودن، این بود که مردمِ همیشه‌‌درصحنه (احتمالاً مردم آن زمان لقب دیگری داشته‌‌اند، ما همین از دست‌‌مان برمی‌‌آمد!) چرا طی چهل و هشت ساعت از زنده‌‌باد مصدق به جاویدشاه تغییر موضع داده بودند. اساساً با تمام کسانی که یا در کودتای ۲۸ مرداد نقش داشتند یا آن را تبریک گفتند یا از رخ دادنش شادمان بودند، میانه‌‌ی خوبی نداشت و ازشان خوشش هم نمی‌‌آمد. از شعبان‌بی‌‌مخ گرفته تا زاهدی و تا یکی دو نفر دیگر که آوردنِ اسم‌‌شان هم اعطای مجوز به این کتاب را با خطر روبه‌‌رو می‌‌کند هم… همان اعطای مجوز را با خطر روبه‌‌رو می‌‌سازد.