از بخت شکر دارم و از «کردگار» هم، که دوباره در غزل فارسی بهار شده است، و جنگ و جدل شعر نو و کهنه واقعاً به پایان رسیده است. امروزه دیگر غزلسرایی نشانه‌ی کهنه‌گرایی نیست. اگر چند هزار قطعه شعر نوی خوب داشته باشیم در این سی ـ چهل سال اخیر دو چندان آن غزل و رباعی نو داریم. قرار نیست که آینده به گذشته ببازد. اگر شاگردان هیچ‌گاه از استادان فراتر نمی‌رفتند و خود در حیطه‌ی پژوهش یا آفرینش هنر خویش همواره کهتر می‌ماندند، خلافِ قاموس طبیعت و تجربه و واقعیت بود.
اغلب شاعران مکتب نیما در دهه‌ی چهل و دهه‌های بعد، از خود او بهتر شعر نیمایی گفته‌اند.
غزل، یک دو دهه بعد از نیما درجا زد و دچار کلیشه‌سرایی انجمن‌های ادبی شد، تا نسل دوم و به‌ویژه سوم پس از نیما پا به عرصه‌ی وجود نهاد.
سایه که از نسل و هم‌نسل نیما بود، حقی در ارتقای غزل دارد. و البته بیش از او بزرگ‌بانوی غزل دیروز و امروز استاد سیمین بهبهانی. از جوان‌ترها به‌عمد نام نمی‌برم که به یاد نیاوردن، یا از قلم انداختن چند و حتی یک نام بلند در حق آنان جفا خواهد بود و کسی آن را به حساب حافظه‌ی بی‌حفاظ و نخ نمای من نخواهد گذاشت.