مادر من زن پرطرف‌داری بود. یادم نیست از کِی، اما از وقتی خیلی کوچک بودم این را می‌دانستم. موهای بلند طلایی‌یی داشت که همیشه تاب‌دار بود و کسی باور نمی‌کرد این رنگِ طبیعی موهای اوست. پوستش سرخ و سفید بود و کنار لب‌هایش، وقتی می‌خندید، چال می‌افتاد. مژه‌های فرخورده‌ی پُری داشت که رنگ چشم‌های عسلی‌اش را پنهان می‌کرد. بلندقد بود و همیشه کمی توپُر. صدایش بلند و دورگه و خنده‌هایش ریسه‌هایی بود طولانی که همیشه می‌ترسیدم نفسش را بند بیاورد.