یک روزِ دوشنبه در ماه ژانویه است. بریت‌ماری جلوی میزتحریری کوچک در دفتر کوچک ادارۀ کار نشسته. معلوم است که این هیچ ربطی به کارد و چنگال ندارد ولی نشانه‌ای است از اینکه هیچ‌چیز درست از آب درنیامده. کارد و چنگال را باید به ترتیب طبیعی‌اش توی کشو چید، چون زندگی هم باید طبیعی باشد. زندگی‌های طبیعی قابل عرضه هستند؛ آشپزخانه را تمیز می‌کنید، بالکن خودتان را دارید و از بچه‌ها مراقبت می‌کنید، و همۀ این‌ها بیشتر از چیزی که فکرش را بکنید کار می‌برند. مثلاً، بالکن.
آدمی که زندگی طبیعی داشته باشد واقعاً توی ادارۀ کار نمی‌نشیند.
موهای زن جوانی که اینجا کار می‌کند مثل موهای مردها کوتاه است. خوب، مسلماً مشکلی نیست، معلوم است که مشکلی نیست. بریت‌ماری پیش‌داوری نمی‌کند. احتمالاً این مدل مو الان مد است، مطمئناً همین‌طور است. زن جوان به یک فرم اشاره می‌کند و لبخند می‌زند، انگار که عجله دارد.
«لطفاً اینجا اسمتون رو بنویسید، شمارۀ کارت ملی و آدرس!»
باید مشخصات بریت‌ماری ثبت شود. انگار تبهکار است. انگار آمده تا از آنجا یک شغل بدزدد.