آقای ناوال با این‌که لطیفه‌اش خیلی لوس و بی‌مزه بود، دلش را گرفت و غش و ریسه رفت. ما هم زورکی خندیدیم. همیشه باید به لطیفه‌ی مدیرتان بخندید، حتی اگر خیلی لوس و بی‌مزه باشد. این اولین قانون بچه بودن است.
آقای ناوال دوباره همان حالت جدی را به خود گرفت و گفت: «راستش، برای کار دیگری آمده‌ام. باید درباره‌ی چیزی با شما حرف بزنم. دکتر فورمن، رئیس آموزش و پرورش منطقه، از ما می‌خواهد که مدرسه‌ی اِلامِنتری را به قرن بیست و یکم ببریم.»
فریاد زدم: «چه باحال! قرار است به زمان سفر کنیم!»