در اندیشه­های لیبرالیسم و سوسیالیسم که بر پایۀ کفر و الحاد شکل گرفته‌اند، اساس هستی‌شناسی‌شان بر اصالت مادّه مبتنی است، به همین دلیل انسان­شناسی این دو مکتب هم بر اساس اومانیسم است. در اومانیسم چون میان مادّیات، انسان برترین مادّه به حساب می‌آید، اصل و محور وجود قرار می­گیرد و اصالت در زندگی از آنِ اوست. در این تفکر همه چیز فدای انسان می­شود و تمام امکانات در جهت تحقق میل­ها و خواسته‌های وی به کار گرفته می‌شوند.
زندگی برخاسته از اندیشۀ اومانیستی به منزلۀ مهمانخانه‌ای است که تمام لذایذ، خوشی­ها و وسایل راحتی در آن فراهم شده و بشر فقط باید از این امکانات برای وجود خود بهره­گیری کند. به بیان دیگر از نظر بینش­های مادّی، زندگی در عرصۀ هستی انسان، بستر تحقق جمیع گرایش­های انسان و موقعیتی برای هر چه بهتر خوردن، پاسخ دادن به خواهش­های نفسانی، اجرای خواسته­های غریزی و در یک کلام خوشگذرانی است.
در مقابل، در جهان‌بینی توحیدی، هر چند بشر در جایگاه اشرف مخلوقات قرار گرفته، بالاترین نقطه، ذات اقدس الله است و بشر در مسیر تعالی، پیوسته در جریان زندگی به سمت این نقطۀ کمال در حال حرکت است.