یکی بود، یکی نبود. در زمان‌های قدیم، پادشاهی بود که خیلی از لباس‌های جدید و رنگ‌به‌رنگ خوشش می‌آمد؛ جوری که تمام پولش را می‌داد لباس می‌خرید. این پادشاه نه به سربازهایش اهمیت می‌داد، نه به مردم کشورش. حتی کاری به کار علم و هنر و اسب‌سواری هم نداشت. اگر هم یک وقت سراغ این کارها می‌رفت، فقط برای این بود که لباس‌های تازه‌اش را به رخ این و آن بکشد.
پادشاه برای هر ساعت روز یک دست لباس مخصوص داشت. افرادش هم به‌جای این‌که همیشه بگویند: «پادشاه توی اتاق کارش است»، می‌گفتند: «توی اتاق مخصوص لباس‌هاست!»
زندگی توی آن شهر عادی و معمولی بود؛ اما مثل هر شهر دیگری هر روز عده‌ای غریبه به‌خاطر پیدا کردن کار یا گشت و گذار به آن‌جا می‌آمدند. روزی دو مرد زیرک به شهر آمدند. می‌گفتند ما پارچه‌باف و خیاط هستیم؛ می‌توانیم بهترین پارچه‌های دنیا را برای پادشاه ببافیم و با آن لباس‌های عالی بدوزیم…