سال‌ها پیش، نوک قلۀ کوه، جایی که هیچ چیز جُز یخ و برف و سنگ پیدا نمی‌شد، دیوی زندگی می‌کرد به اسم گاگروباتس. دیوی غول‌پیکر، بداخلاق و خیلی‌خیلی زشت. گاگروباتس از سه‌هزار سال پیش آن بالابالاها، توی غاری تاریک، جا خوش کرده بود. تک و تنها! شکم جناب دیو بیش‌تر وقت‌ها از گرسنگی قار و قور می‌کرد و برای پر کردن شکمش مجبور بود سنگ بخورد. چون در آن‌جا جُز سنگ چیز دیگری گیرش نمی‌آمد. البته هرازگاهی هم اسکی‌باز یا موش کوری به چنگش می‌افتاد.
خیلی وقت‌ها تا سنگ می‌خورد دل‌درد می‌گرفت. این بود که معمولاً از کلۀ سحر تا نیمه‌های شب در کمین می‌نشست. به امید آن‌که شاید یکهویی موجودی بی‌احتیاط، سربه‌هوا و خوشمزه در آن نزدیکی‌ها آفتابی بشود.