شک نیست کسی که به ادّعای معقولی برخیزد و مردم را به مرام خود فراخواند، بر آنان لازم است که از او دلیلی استوار بخواهند و از راه برهان، تسلیم سخنان وی شوند. اما اگر ادّعاهای وی متناقض باشد مثل آن که گاهی از بابیت دم زند و زمانی ادّعای مهدویت نماید و روزگاری خود را پیامبر خدا شمرد و بالاخره، سخن از ربوبیت خویش به میان آورد، از چنین کسی نباید دلیل و برهان طلبید زیرا که نفس ادّعاهای وی، بطلان خود را اعلام می‌کنند و دعاوی ضدّ و نقیض، اساسا دلیل نمی‌پذیرند.
این قضیه وصف‌الحالی است برای علی‌محمّد باب و دلایل او که با ادّعاهای هفت رنگ خویش دیگر جایی برای استدلال باقی ننهاده است. با این همه برای آن که متحرّیان وادی حقیقت، آگاهی یابند که دلایل سیدعلی‌محمّد بر چه پایه‌ای تکیه دارد؟