اگر ترجمه‌های موجود در کتابخانه‌ها، تنها راهِ مواجهه ما با نمایش‌نامه‌هایِ خارجی باشد، در این صورت درک و دریافت‌مان از تاریخِ ادبیاتِ نمایشی ناکامل و مجازی خواهد بود، که این تاریخ چیست مگر سیر متونی نمایشی که هریک به دوره‌ای تعلق دارند و به جغرافیایی.
در ایران بسیارند نمایش‌نامه‌هایی که ترجمه شده‌اند، درحالی‌که نه مهم بوده‌اند و نه در میانِ آثارِ نویسنده‌شان جایگاهی داشته‌اند…
… بسیارند نمایش‌نامه‌هایی که چنان در سیر ترجمه تحریف شده‌اند و تغییرِ شکل یافته‌اند که استناد به آن‌ها تنها ما را به تاریخی جعلی از ادبیات نمایشی می‌رساند…
… بسیارند نمایش‌نامه‌های جریان‌ساز که از سیر ترجمه‌هایِ متون نمایشی جامانده‌اند…
مجموعه جامانده‌ها همین گروه سوم را هدف گرفته است. آثاری که به هر دلیلی ـ دشواری متن، ناهمخوانی با گفتمانِ سیاسیِ دوران، فقدانِ مترجم برای برخی زبان‌ها و… ـ ترجمه نشده‌اند و عدمِ ترجمه‌شان بیش از همه دانشجویانِ تئاتر را با معضلی جدی روبه‌رو کرده است.
سال هزار و نه‌صد و پنجاه مرزِ تاریخِ نگارشِ آثاری قرار گرفته که می‌توانند در این مجموعه جای ‌بگیرند؛ و دیگر آن‌که بتوان اهمیتِ نمایش‌نامه را در تاریخِ ادبیاتِ نمایشیِ جهان توجیه کرد؛ این اهمیت الزاماً، جریان‌سازی نیست و می‌تواند دلایلِ بی‌شمار دیگری را هم در بربگیرد. مقاله‌ی تفصیلیِ پایانِ هر نمایش‌نامه درواقع توضیحِ اهمیت هر اثر خواهد بود.