چند روزی می‌شد که عجیب در اندیشه سرانجام کار او بودم. او مرده بود، امّا نه به مرگ طبیعی. آیا روحش در آرامش به‌سر می‌برد یا معذّب است؟ آیا در دنیایی برزخ‌گونه به‌سر می‌برد یا خداوند با دیده رحمت به او نگریسته است؟ آیا بار گناهانش را به دوش می‌کشد یا در خواب و فراموشی ابدی فرورفته است. به‌راستی اکنون او در کدامین زمین فرود آمده است؟ تصوّر اینکه ممکن است به عذاب گرفتار شده باشد، مرا آرام نمی‌گذاشت. آیا این عادلانه بود که من با طنین صدای او در آسمان خیال‌انگیز فروروم و حتی تصوّر گناه از من دور شود و دنیای مادی در نظرم جلوه خود را از دست بدهد و در یاد خداوند غرق شوم، امّا او در آتشی به نام آتش اعمال بسوزد؟ این تصوّرات ریشه افکارم را می‌سوزاند زیرا معتقد بودم به هر حال روح او زنده است و در دنیای ناشناخته‌ای به‌سر می‌برد. آیا می‌توانستم بی‌خیال و آسوده به زندگی عادّی خود ادامه دهم و راجع به سرانجام ناپیدای او هیچ تصوّر و خیالی نکنم؟ او اکنون کجاست و چه حالی دارد؟ آیا دعا و نماز من قادر است او را از عذاب برهاند؟ آیا اصلاً دعای من بر حال او اثری دارد؟