تشبیه‌های فراوان در متن، و بعضی رگه‌های بومی‌گرایی و نمادگرایی نیز از نقاط مورد انتقاد نوشته‌های مو یان بوده است. با این وجود، نباید از زبان کنایی تیز و ظریف او غافل شد. تکه‌پرانی‌های راویانِ این داستان‌ها به سیاست‌های وقتِ دولت چین، بررسی زندگی‌های انفرادی آدم‌هایی معمولی در بحبوحه‌ی وقایع تاریخی بزرگی نظیر جنگ با ژاپن و بنیان‌گذاری جمهوری خلق یا انقلاب فرهنگی، و تلفیق طنزآمیز دیدگاه‌هایی سنتی با فرم مدرن از نقاط قوت این داستان‌هاست. خواننده، در پایان کتاب، به‌روشنی می‌تواند نقش نشانه‌هایی چون «رنگ سرخ» و «فولاد» و «زندگی روستایی» را لابه‌لای روایت داستان‌ها دریابد.
اما اوج کار مو یان، تلفیقِ قدرتمند فانتزی با رئالیسمی بی‌رحمانه است. در سبکِ «رئالیسم وهمی» مو یان، شگفتی یا ترسِ حاصل از امر فانتاستیک (به عنوان آن‌چه در عالم واقع امکان وقوع ندارد) تنها لحظه‌ای دوام دارد، چرا که واقعیتِ مهیب و بی‌رحم، بلافاصله آن را هم از آنِ خود کرده، و بدل به بخشی از نظامِ مخوفِ سلطه‌ی فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، و اجتماعی‌اش می‌کند.