نثر خیال‌پرداز اخون لنگرودی در آنوبیس بیان همه‌ی آن موضوعاتی است که در شعر به اطناب می‌انجامد؛ و این گریزی است از تنگناهای شعر، به پهنه‌ی نثر شاعرانه‌ی داستانی
م.آزاد
***
«آنوبیس»از سنگی به سنگ دیگری می‌جست و همه‌جا را بو می‌کشید. کمی بعد، انگار که خسته شده باشد، در نقطه‌ای روی تخته‌سنگ بزرگی که از آن بتوان دورترها را دید، ایستاد و سرش را چندبار به آسمان آبی بالا گرفت و با چشم خسته به ماه سفید که در آبیای آسمان می‌گشت، خیره شد، دُمش را برای چندمین بار جنباند، با خود گفت:
«چه هوای گرم و مطبوعی است! در این هوا می‌شود شبا روی این سنگ‌ها خوابید و دَم‌دَمای سحر به هر لانه‌ای سرکشید و آذوقه‌ای جُست. مگر نه این است که بعد از این جانِ هرکس توی دست من است؟ از حالا به بعد هرجور که دلم بخواهد، این‌جا فرمان می‌رانم! از این به بعد، این‌جا من همه‌چیز و همه‌کسم و چیزی نمی‌تواند از دست من خلاص شود!»
با همین رؤیاها دست‌ها را به جلو داد و پاها را به عقب و چندین‌بار سینه را به سنگ نزدیک کرد. سری جنباند و به اطراف نگاه کرد. جنبنده‌ای نبود. خود را تنها قدرت مطلق یافت.
«این‌جا تا چشم کار می‌کند، مال من است.»