دیگر وقت آن بود که مانونگو ورا آدم دیگری بشود. اما چطور؟ او که نمی‌توانست با توسل به جادو و جنبل عهد عتیق بدل به جغد ظلمت‌نشینی شود که هر شب مثل طالع نحس بالای برجی ویران می‌گردد و بال و پر می‌کوبد، یا به جلد ماری برود و پاشنه آدمی را بگزد که فریادهای شبانه‌اش در گلو خفه شده. پس ناچار بود هرطور که شده دست به تغییر وضعیتی بزند که سبب شده بود با خود احساس غریبگی بکند. شکلش، قواره‌اش باید عوض می‌شد، مثل سیلان آرام مِهی که جزیره‌ای را بدل به کوه، دریاچه‌ای را بدل به دریا و رود یا بدل به کشتی می‌کند، یا از قایقی پارویی گاوی یا جیپی می‌سازد، مِهی که سرانجام یخ می‌بندد و به هیئت باران سیاه درمی‌آید و گاه چند هفته می‌بارد و شهرها و دهکده‌ها را می‌روبد و می‌برد.
سفرکردن آسان است ــ و این را چه کسی بهتر از مانونگو می‌دانست که سرنشین همیشگی قسمت درجه یک جمبوجت‌هایی بود که او را از رم به توکیو و از لس‌آنجلس به آمستردام می‌بردند؟ ــ اما سفرکردن چیزی را عوض نمی‌کند: چهار شب آکنده از موفقیت در فلان هیلتون یا شراتون یا هالیدی‌این، درست مشابه چهار شب در هر هیلتون یا شراتون یا هالیدی‌این دیگر است، هر کجا که باشند. سفرکردن به این خاطر که دیده شوی یا شنیده شوی، به این معنی است که نه می‌بینی و نه می‌شنوی.