وقتی خورشید کاملاً ناپدید شد، بچه ها مدتی بود که توی خانه هایشان زندانی شده بودند. آن ها از پشت پرده ی اتاق خواب، یواشکی به پدران، مادران و خواهرانِ مسلح به مشعل شان نگاه می کردند که دورتادور جنگل حلقه زده بودند و با این کارشان، انگار داشتند به مدیر مدرسه می گفتند اگر جرات دارد، از حلقه ی آتش عبور کند!
اما در همین احوال که بچه ها ترسیده بودند و چِفت پنجره هایشان را می انداختند، سوفی آن را باز کرد! می خواست ربوده شدنش تاآنجایی که امکان دارد، راحت باشد!
به دلیل محافظت های پدرش، توی اتاق گیر افتاده بود؛ اما سنجاق های سر، موچین ها و سوهان های ناخنش را دم دست گذاشت و مشغول کار شد.
اولین آدم ربایی، دویست سال پیش اتفاق افتاده بود. معمولاً دوتا پسر یا دوتا دختر و گاهی یکی از این دو ربوده شده بودند. سن بچه های ربوده شده متفاوت بود: گاهی یکی شانزده ساله بود و دیگری چهارده ساله، یا اینکه هر دو تازه دوازده ساله شده بودند. اوایل انتخاب ها تصادفی به نظر می رسید، اما چیزی نگذشت که الگوی آن مشخص شد: یکی از آن دو نفر همیشه زیبا و خوب بود؛ بچه ای که هر پدر و مادری آرزوی داشتنش را دارد؛ دیگری اما بی ریخت و عجیب وغریب بود و از زمان تولدش به این طرف، دوستان زیادی نداشت. این جفتِ متناقض، در ابتدای جوانی دزدیده می شدند و دیگر برنمی گشتند.