من یک دامم؛ بدنم دامی است که پس از تولدم در آن گرفتار شده‌ام.»
کسی که این جمله را نوشته، هفتاد و چهار سال پیش به دنیا آمده است. نام او تادئوش روُژه‌ویچ است. او یکی از بزرگ‌ترین شاعران، نویسندگان و درام‌نویسان لهستان امروز است. این معاصرِ ما، که در مشغولیات ذهنی‌اش هم‌آوایی بسیاری با برونو شولتس در احساس خطا، تأثیر پدر، یهودیت، و اهمیت فرهنگ آلمانی دارد، در فرانسه‌ی امروز هم همچنان تا حدودی ناشناخته باقی مانده است.
هم‌آوایی با برونو شولتس، در همین نمایشنامه‌ی «دام» هم وجود دارد، زیرا شخصیت اصلیِ آن کسی جز فرانتس کافکا نیست. وقتی که آلن وان کروگتن مترجم برجسته‌ی آثار ویتکیه‌ویچ، روُژه‌ویچ و سایر نویسندگان لهستانی، پنج یا شش سال پیش، متن «دام» را در اختیار من قرار داد، به سرعت دریافتم که در حال کشفِ نمایشنامه‌ی بسیار مهمی هستم.
در برابر صعود نازیسم، تحقیرها، دستگیری یهودی‌ها و اعلام جنگ به صربستان، روُژه‌ویچ به تجزیه و تحلیل پیرامون کتاب پراهمیتِ «نامه به پدر» و از ورای آن به بررسی ارتباط کافکا با دوستش ماکس برود و زن‌ها مادرش، فلیسه و گِرِتا و خواهرانش و اندیشه‌ی کافکا درباره‌ی بیهودگی استمناءوارِ آفرینش‌های هنری می‌پردازد: «شعرْ بازی کثیفی است که باعث انزجار بزرگسالان حساس می‌شود… این چرت و پرت‌هایی که می‌نویسیم، دوست عزیزم، در برابر زندگیْ بازیچه‌ی شرم‌آور و کثیفی است…»