کمی خم شدم و ادای احترام کردم و در همین حال حواسم به چندتا نخی بود که به‌سختی لباس‌هایم را به هم متصل نگه داشته بود.

گفتم: «از آشنایی با شما خوش‌وقتم، خانم.»

«وای، ماتیلداکوچولوی بیچاره. پدرت رو خوب یادم هست. مرد جذابی بود. اگه درس خونده بود یه چیزی می‌شد. ولی درست نیست امروز به چیزهای ناراحت‌کننده فکر کنیم. رُک بگم این تابستون بدترین تابستون زندگیم بود. حالا هم امیدم به شما دو نفره که حال‌وهوام رو عوض کنید.»

خانم اوگیلوی بازوی مادر را فشار داد. مادر دندان‌هایش را به هم فشرد.

«خیلی تشنه‌مه. بیا یه چایی بخوریم تا برات از این خونهٔ فوق‌العاده بگم که رابرت برام ساخته.» خانم اوگیلوی زنگ کوچکی را که روی بوفه بود به صدا درآورد. «دخترها؟»

کولِت و جینین، دختران خانوادهٔ اوگیلوی، به‌سرعت وارد اتاق شدند. لباس‌های صورتی و زرد ابریشمی به تن داشتند و موهای فرفری‌شان را بالای سر بسته بودند. باید می‌گذاشتم الیزا موهایم را فر کند. گندش بزنند.

کولت از همه‌شان بزرگ‌تر بود. رنگ به چهره نداشت و دور چشمانش سیاه شده بود. قدِ جینین تا شانهٔ من می‌رسید ولی به نظر می‌آمد دست‌کم شانزده سال را داشته باشد. گونه‌های گل‌انداخته‌ای داشت و مثل یک بچه‌خوک گرد و قلنبه بود.

جینین یک چیزی دمِ گوش کولت گفت. کولت یک‌لحظه چشم‌هایش را بست و ناگهان دوباره بازشان کرد. از خودم پرسیدم چرا این‌قدر خسته است.

حتماً دلیلش این است که دائم دست‌به‌سینه در خدمت مادرش است.

اول مادرها نشستند و بعد کولت و جینین با بی‌دقتی خودشان را روی صندلی‌های کنده‌کاری‌شده انداختند. من خیلی بااحتیاط نشستم تا کوک لباسم از هم باز نشود. دوتا از خدمتکارها در سینی‌های نقره‌ای کلوچه و کیک خامه‌ای آوردند و خانم اوگیلوی برایمان چای ریخت و گفت: «همین‌الآن کلاس زبان فرانسهٔ کولت و جینین تموم شد. ماتیلدا، تو هم فرانسه می‌خونی؟»

قبل از این‌که بتوانم دهانم را باز کنم مادر پرید وسط و گفت: «پرنیلا، خودت که می‌دونی پدرشوهرم چه‌قدر سنتی فکر می‌کنه. فرانسه رو قدغن کرده، خیلی هم بهش اصرار کردم ها. خیلی خوش‌شانسی که یه شوهر فهمیده داری. پسرهات هم فرانسه می‌خونند؟»

«آره. سفیر فرانسه تا دلت بخواد برای شام اومده این‌جا.»

در همان حال که خانم اوگیلوی داستانِ به خیال خودش خنده‌دار «جنابِ سفیر» را تعریف می‌کرد من دستم را به طرف بشقاب کیک دراز کردم. دستم به بشقاب نمی‌رسید. اگر می‌خواستم خودم را تا آن‌طرف میز کش بدهم درز زیربغلم از هم باز می‌شد. جینین متوجه شد تو چه دردسری گیرکرده‌ام و بشقاب را بالا آورد و به سمت دیگری که مادرش نشسته بود، برد.