کتاب سالار مگس‌ها از برترین آثار نوشتاری ویلیام گلدینگ است. کتاب سالار مگس ها برنده جایزه نوبل ادبیات است. این کتاب توسط حمید رفیعی ترجمه شده است. سالار مگس‌ها روایت تعدادی دانش‌آموز است که هواپیمایشان در یک جزیره خالی سقوط می‌کند و مجبور می‌شوند خودشان زندگیشان را اداره کنند.

درباره کتاب سالار مگس‌ها:

هواپیمای حمل دانش‌آموزان در یک جزیره متروکه سقوط می‌کند و تعدادی از آن‌ها زنده می‌مانند رالف یک صدف پیدا می‌کند و در آن فوت می‌کند، صدای بلندی که صدف ایجاد می‌کند کم‌کم بچه‌ها را دور هم جمع می‌کند. بچه‌ها تصمیم می‌گیرند برای خودشان یک رییس انتخاب کنند و در رای‌گیری رالف انتخاب می‌شود او به بقیه می‌گوید برای ادامه بقا باید آتش روشن کرد و آتش را روشن نگه‌داشت. زمان زیادی از سکونت‌شان در جزیره نگذشته است که خبری بین بچه‌ها پخش می‌شود، هیولایی در جزیره دیده شده است. هیولایی که یک بار از آب بیرون آمده و یک بار از هوا. خبر وجود هیولا بین بچه‌ها منجر به اختلافات شدید و جدا شدن گروه گروه بچه ها از هم می‌شود.

کتاب سالار مگس‌ها نمادی است زندگی انسان های این روزاهای دنیا. در کتاب سالار مگس‌ها علاوه بر شکل ظاهری داستان با چیزهایی روبه‌رو می شویم که نمادی از جامعه بشری است. ویلیام گلدینگ شاعری قهار است و داستان هایش را با زبان نرم و زیبایی آمیخته به نظو و نثر بیان می کند.

خواندن کتاب سالار مگس‌ها را به تمام افرادی که علاقه مند به داستان های جهانی هستند پیشنهاد می کنم. چرا که یک نمونه کامل و جامع ادبیات مدرن است.

درباره ویلیام گلدینگ نویسنده سالار مگس‌ها

ویلیام جرالد گولدینگ در ۱۹۱۱، در غرب انگلستان زاده شده است. تحصیلات خود را در دانشگاه آکسفورد در رشته زبان و ادبیات انگلیسی به پایان برده و در ۱۹۴۰ به نیروی دریائی انگلیس وارد شده است. پنج سال بعنوان افسر نیروی دریائی در عمده‌ترین درگیری‌های جنگ دوم جهانی شرکت داشته و سپس اولین قصه خود، سالار مگس‌ها را در ۱۹۵۵ نوشته است.

بخش‌هایی از کتاب سالار مگس‌ها:

دوقلوها، لبخندی درست شبیه یکدیگر به لب داشتند اما ناگهان توجه‌شان به تاریکی و چیزهای دیگری جلب شد و به اطراف نگاه کردند. شعله‌های آتش در حال زبانه کشیدن بود و بار دیگر نگاه آنان را به خود کشاند. اریک خر خاکی‌هائی را که دیوانه‌وار از این طرف به آن طرف می‌دویدند و نمی‌توانستند خود را از میدان نفوذ شعله‌ها برهانند نگاه می‌کرد. ناگاه به یاد نخستین باری افتاد که بچه‌ها ـ درست آن پایین که حالا کاملاً تاریک بود ـ آتش روشن کرده بودند. دوست نداشت آن خاطره را به یاد بیاورد؛ و نگاهش را به قله کوه دوخت.