بلومنبرگ بیش از آن‌که انسان‌ها را دوست داشته باشد، به کتاب‌ها‌ عشق می‌ورزید، کتاب‌هایی که درباره‌ی آن‌ها از نو کتاب ‌می‌نوشت. بلومنبرگ همچون بازدید‌کننده‌ی آگاه و مطلعی از نمایشگاهی از آثار جهان که زندگی سده‌های مدیدی از فرهنگ‌های کهن و جدید را به نمایش می‌گذارد، در تاریخ اندیشه‌ی مغرب‌زمین در رفت‌و‌شد است. با‌این‌حال، استعاره‌ی «روحِ کاونده»که بلومنبرگ آن را از یاکوب بورکهارت وام گرفته بود، در خصوص خود او سازگار است: «روح، هر جا که بخواهد [چون باد] نمی‌وزد، هرگز نمی‌وزد، می‌کاود، زیر‌و‌رو می‌کند ؛ وزیدن در هواست و کاویدن در زمین. طُرفه آن‌که در زمین سراغ ریشه می‌روند. کاویدنِ زمین باعث می‌شود که زیر آن سُست شود و هر گونه اطمینان به ایستادن و رفتن بر روی زمین را مشکوک می‌سازد.» بر این اساس، آن‌چه واقعاً شایسته‌ی دانستن است، بیش از آن‌که در بلندا باشد، در ژرفاست.
همه‌ی این‌ها مانع از این می‌شود که معمولاً بتوان مقصود و رأی اصلی توصیف‌های وی را به‌آسانی معلوم ساخت. با این‌همه طبیعتاً مقصود و رأی اصلی توصیف‌های وی در اندیشه‌ها و طرح‌های آثارِ غنی او موجودند، بی‌آن‌که لازم باشد اظهارات و تفصیلِ بیشتری به‌ویژه در این خصوص عرضه شود یا قصدِ اصلی در ابتدا و رأی اصلی در پایانِ کتاب‌هایش ذکر شده باشد. تنها امر مسلم این است که بالاخره در جایی با آن‌ها مواجه می‌شویم. اما بدون مطالعه از سر صبر و بردباری مداوم نمی‌توان به این مقاصد دست یافت. همین مسئله از همان ابتدا [طیف] خوانندگانش را محدود می‌سازد ــ خوانندگانی که او برای‌شان می‌نوشت؛ آن‌ هم بی‌توجه به این‌که آیا اساساً کسی کتاب‌هایش را می‌خواند که این خود اشاره به تناقضی لاینحل دارد. چرا باید کتاب‌هایی را برای مخاطبانی بنویسد که نسبت به آن‌ها بی‌اعتناست؟ اگر این آثار را فقط خواصِ اهل راز می‌توانند رمزگشایی کنند، پس چرا او باید این اندازه زیاد و دشوارفهم می‌نوشت؟