کسی نمی‌داند هاشم‌آقا از چه زمانی صاحب خط‌کش چوبی شد، ولی از همان بچگی خط‌کش چوبی همراهش بود. او با دیگران فرق داشت. هیچ وقت به گنجشکی سنگ نزد، مبادا ردیف صاف و مرتب گنجشک‌های نشسته روی سیم برق بر هم بخورد. شیشه خانه‌ای را نشکست تا مبادا مجبور به دویدن شود و خاک بر شلوارش بنشیند. هیچ وقت با دیگر پسرهای همسایه بازی نکرد، چون هیچ کدامشان حاضر نبودند به صف بایستند، صاف و مرتب. هاشم‌آقای کوچولو ریزه‌های نان خشک را کنار خط‌کش چوبی صاف و مرتب روی زمین می‌ریخت و ساعت‌ها مورچه‌ها را وامی‌داشت کنار خط‌کش صاف و مرتب نان به لانه ببرند. داشتن بچه‌ای مثل هاشم‌آقا آرزوی همه پدر و مادرهایی بود که بچه‌هایشان صبح تا شب آتش می‌سوزاندند.
کم‌کم هاشم‌آقای کوچک بزرگ شد. شلوارش همیشه اتو داشت و صورتش را بادقت اصلاح می‌کرد. برق کفش‌هایش از دور پیدا بود و آن‌قدر آهسته در کوچه قدم برمی‌داشت که مبادا خاک بر کفش و لباسش بنشیند. مرد آراسته‌ای که خیلی از دخترهای دم‌بخت محله و فامیل آرزوی همسری‌اش را داشتند. بالاخره بخت در خانه ایران‌خانم را زد.